Prolog

Czyli o tym, jak trafiłam do Niemiec.

***

       Czy wy też tak kiedyś mieliście, że jedna podjęta decyzja miała wpływ na całe wasze życie? Że gdyby nie to, wszystko potoczyłoby się inaczej? Nie poznalibyście ludzi, których znacie i nie doświadczylibyście nowych rzeczy. U mnie tak było… I muszę przyznać, że gdybym miała jeszcze raz ją podjąć, nie zawahałabym się i postąpiła tak samo. Choć momentami było ciężko, to jednak człowiek uczy się na swoich błędach i to przez całe życie. Czy czegoś żałuję? Na pewno nie.

       Bardzo dobrze pamiętam dzień, w którym dowiedziałam się, że mogę dokończyć ostatni semestr studiów w Niemczech. Choć wcale nie liczyłam na to, że mi się uda. Lecz kiedy stanęłam przed możliwością wyjazdu, ogarnęła mnie panika.  Jestem osobą z dość silnym charakterem, która nie boi się wyzwań, ale pamiętam, że perspektywa zostawienia całego mojego życia – nawet na te pół roku- wydawała mi się być przerażająca. Pod tym względem byłam totalnym tchórzem. Nie licząc wakacji, nigdy nie wytknęłam nosa poza granice Polski. Ba, nie wyobrażałam sobie bym mogła mieszkać poza moim kochanym Trójmiastem, na które wiecznie narzekałam. Wielu moich znajomych wyjeżdżało za pracą do Anglii, czy zaczynali studia w innych miastach. Ja zawsze się tego bałam. Nie tego, że sobie nie poradzę, bo od zawsze potrafiłam wyjść bez szwanku nawet z beznadziejnych sytuacji, ale przede wszystkim obawiałam się samotności. Potwornej samotności i tęsknoty za bliskimi osobami. Choć wiedziałam, że oni zawsze ze mną będą, to jednak odległość wydawała mi się być olbrzymią przepaścią, z którą mogłabym sobie nie poradzić. Co więc skłoniło mnie od podjęcia takiej decyzji? Pokonanie własnego leku przed rozłąką.

         Podjęcie decyzji o wyjeździe sporo mnie kosztowało. Przez dobre kilka dni wyliczałam wszystkie za i przeciw. Zwykle działam na tak zwanym spontanie, ewentualnie po szybkiej analizie. Teraz jednak była to decyzja, którą musiałam dokładnie rozważyć. Nie da się ukryć tego, że była to dla mnie duża szansa, nie tylko na oderwanie się od jednego miejsca, które mnie wciągnęło, ale także na zdobycie nowych doświadczeń i poszerzenie horyzontów. Jak to powtarzała moja mama:  zawsze możesz wrócić do domu, a żałować, że nie skorzystałaś z okazji będziesz do końca życia. Spakowałam się, załatwiłam wszystkie niezbędne formalności, dogadałam się z wykładowcami, by móc wyjechać szybciej i wyruszyłam na spotkanie ze swoim nowym życiem.

         Dzień wyjazdu należał do najtrudniejszych ze wszystkich. Serce waliło mi, jak młot, kiedy żegnałam się z płaczącą mamą. Nawet tata uronił kilka łez – w końcu jego ukochana, mała córeczka ucieka mu z gniazda. Powstrzymywałam łzy. Nie mogłam się rozpłakać, bo wtedy może bym zrezygnowała z tego wszystkiego. Pomogli mi zapakować potrzebne rzeczy do samochodu. Kiedy ruszyłam, poczułam pustkę. Miałam wrażenie, że wszystko co mam zostawiam w domu i może nigdy tego nie odzyskam – co oczywiście było kompletną bzdurą, o której przekonałam się później. Po pokonaniu chyba z dwudziestu kilometrów poczułam, że dłużej nie wytrzymam. Musiałam zatrzymać się na poboczu i rozpłakałam się, jak małe dziecko. Ale nie zawróciłam. Kiedy się opanowałam, już śmielej nacisnęłam pedał gazu i ruszyłam przed siebie, czując się znacznie pewniej i znacznie silniej niż wcześniej.

         Myślałam, że podróż do Dortmundu nigdy się nie skończy. W przerwach musiałam dzwonić do rodziców, aby oznajmić im, że nadal jestem cała i zdrowa. Mama nie była zachwycona tym, że postanowiłam wybrać się do Niemczech własnym samochodem. Ja natomiast przyzwyczajona do swojego ukochanego autka, nie wyobrażałam sobie poruszania się tam komunikacją miejską. W końcu po jedenastu godzinach, zmęczona, ale zadowolona dotarłam na miejsce.

         Podjęta decyzja o wyjeździe nie tylko pomogła pokonać lęk przed rozłąką. Musiałam stawić czoła nowym wyzwaniom.  Sprawiła też, że niemożliwe stało się możliwe. Wcześniej byłam przekonana, że poza swoim miastem nie jest możliwe mieć bliskich ludzi przy sobie. Teraz wiem, że przyjaciół można mieć wszędzie. Trzeba się tylko na nich otworzyć. Wcześniej nie wierzyłam, że studia zapewnią mi pracę w wybranym zawodzie. Teraz wiem, że trzeba walczyć o marzenia i wciągać po nie rękę, kiedy nadarza się ku temu okazja. Wtedy jest wielce prawdopodobne, że ci się uda. I najważniejsza rzecz… Wyjazd do Niemiec sprawił, że na nowo odkryłam uczucie, o którym zapomniałam. Zostało zepchnięte na bardzo daleki plan. Jednak nie da się przed nim uciekać w nieskończoność. To właśnie tam stanęłam z nim w oko w oko i pozwoliłam, aby to serce, a nie rozum przejęło nad tym kontrolę. 

***

Można powiedzieć, że Lexi wraca do korzeni. Serio :) Nie wiedzieliście tego, ale pierwszym moim opowiadaniem, które ileś tam lat temu, pojawiło się na blogu, było opowiadaniem o sportowcach. Dokładniej o żużlowcach. Wolę nie myśleć o tym, jakie było beznadziejne :D Teraz obiecując jakieś kolejne love story mojej kochanej M. pomyślałam, czemu by nie wykorzystać do tego piłkarzy - bo o piłkarzach jeszcze nie pisałam (byli aktorzy i piosenkarze, na dysku mam siatkarzy, którzy raczej nie ujrzą światła dziennego, no i  jest jeszcze ff o moim kochanym SPN). Nie wiedziałam tylko, których wybrać. Jako, że Borussia Dortmund jest teraz na fali, to postanowiłam wysłać moją bohaterkę do Niemiec. Chociaż z początku pomyślałam o Anglii, bo to tamtą piłkę lubię najbardziej. Mam nadzieję, że opowiadaniem wam się spodoba i nie pogonicie mnie stąd. :) 

M. ten prolog dedykowany jest tobie. W końcu się zmobilizowałam, uznając, że magisterka nie zając - nie ucieknie i że dobrze mi zrobi dzień wolnego od niej. Przed wami dortmundzkie love story - bo tak je nazywam :D Pozdrawiam!