Rozdział 5

Czyli, jak przeżyć w pracy po pracowniczym wyjściu.

20 stycznia 2011 roku

       Więcej nie piję… Właśnie takie słowa wydusiłam z siebie, kiedy obudziłam się rano, a dźwięk budzika wdzierał się do mojego mózgu siejąc spustoszenie. Byłam nieprzytomna, blada i doskwierał mi ogromny ból głowy. Do tego strasznie mnie suszyło. Klnąc pod nosem, że nie mam żadnych tabletek przeciwbólowych, musiałam zacząć szykować się do pracy. Wiedziałam, że będzie to ciężki dzień. A na pewno ciężkie będą pierwsze godziny. Darując sobie śniadanie – nie byłam wstanie nic przełknąć- starałam się jakoś ogarnąć i przy okazji zdążyć na czas. I na szczęście zdążyłam.

       Wyglądaliśmy identycznie. Wymęczeni, niewyspani i na dużym kacu. Jak sponiewierani przez los. Markus wyglądał z nas najgorzej. Gdzieś zginął ten jego elegancki styl, a pozostał człowiek skopany przez alkohol. Bo inaczej się tego określić nie dało. Paul trzymał się najlepiej, choć nie odstępował puszki z colą na krok. A gdy jego ulubiony napój się kończył, zaraz sięgał po następny.  

       Teraz siedział na krześle z nogami opartymi o biurko. Na kolanach miał kalendarz, a przy uchu słuchawkę, na której wisiał od dobrych trzydziestu minut. Bastian prawie leżąc na biurku, zajmował się grafiką plakatów na imprezę. Dziwiłam się, że te jego małe oczka, wychwytują poszczególne elementy obrazu na ekranie. Natomiast ja, po wprowadzeniu danych do komputera, znów zajęłam się segregacją zdjęć, których było mnóstwo. Starałam się skupić i ignorować ból głowy, który znów się nasilał.

        Blady Markus wszedł do pokoju. Rozejrzał się dookoła i ciężko westchnął.

- Mam dość –jęknął.

- Następnym razem z bastuj z piciem – mruknął Bastian, bardziej do biurka niż do niego. Kątem oka zauważyłam, jak Paul odkłada słuchawkę i znów sięga po puszkę.

- Muszę jeszcze wydusić jeden tekst na stronę – ciągnął Markus. – I chyba puszczę pawia.

- Błagam, tylko nie na moje biurko – powiedziałam, odsuwając się od niego.

- Mam zadanie. Potrzebuję czegoś – rzucił Markus, ignorując moje słowa. 

        Nagle rozległ się szum i Bastian wyleciał z pokoju. Wyprostowałam się i powoli spojrzałam na Paula, który zaczął rechotać.

- Ten to nawet na kacu ma niezły sprint – odparł Paul, bujając się na krześle.

- Co ty żeś mu zrobił, że tak reaguje na twoje prośby? – zapytałam, spoglądając na rzecznika. – Ma przez ciebie jakiś uraz.

- Nic mu nie zrobiłem – jęknął Markus.

- Czemu jakoś ci nie wierzę? – odparłam podejrzliwym tonem, co wywołało u Paula kolejny wybuch śmiechu.

- Jesteś czarnym charakterem mistrzu – rzucił nasz dyrektor i znów przysunął puszkę do ust.

- Zejdźcie ze mnie – mruknął Markus. - Lena. – Spojrzał na mnie.

- Oho… Masz słaby refleks i to ty dostaniesz mega ważne zadanie – wtrącił Paul.

- Dzisiaj to nie oczekuj ode mnie, że będę dobrze reagować – odparłam. – Co masz dla mnie? – zwróciłam się do Markusa, który zaczął tupać nogą ze zniecierpliwienia.

- Potrzebuję na naszą stronę nowych zdjęć z treningu. Chłopaki powinni być na boisku za jakieś dwadzieścia – trzydzieści minut.

- Spoko. Świeże i mroźne powietrze dobrze mi zrobi.

       Jednak się myliłam. Co prawda na dworze zrobiło mi się lepiej i ból głowy zelżał, ale za to trzęsłam się z zimna. Byłam ciepło ubrana, a temperatura była, jak na razie najwyższa odkąd przyjechałam do Dortmundu, jednak przez mój stan odczuwałam ją o wiele niższą niż była w rzeczywistości. 

        Ściskając w ręku aparat, przeszłam chodnikiem wzdłuż budynku, kierując się w stronę jednego z boisk. Otworzyłam furtkę i weszłam na trawę, która pomimo zimy, jako tako się trzymała. Odwróciłam się w stronę kolejnego, nieco mniejszego budynku, w którym mieściły się między innymi szatnie dla wszystkich zawodników BVB. Korzystając z tego, że jeszcze nikt się nie pojawił, zaczęłam sobie przypominać instrukcje Markusa odnośnie zdjęć i obsługi aparatu.

- Lena! – Usłyszałam męski głos. Odwróciłam się. Jürgen Klopp, trener pierwszego składu Borussii szedł w moją stronę i uśmiechał się szeroko.

- Dzień dobry – rzuciłam.

- Oddelegowali cie do zadania na mrozie? Ci faceci nie mają serca – skwitował, poprawiając okulary.

- Przeżyję. 

        Kiwnął głową i odwrócił się w stronę budynku. Klopp należał do ludzi wysokich i zawsze uśmiechniętych. Choć sypał żartami, jak z rękawa, to jednak potrafił się od czasu do czasu porządnie wydrzeć.

- No, w końcu idą – odparł, wskazując brodą wejście. Odwróciłam się i spojrzałam na wchodzących. Boisko zalewał mały tłum czarno żółtych postaci. Słychać było śmiechy i głosy piłkarzy. Z daleka dostrzegłam znajome twarze.

- Lena postanowiłaś potrenować z nami? – zapytał Kuba, kiedy razem z Piszczkiem podszedł do mnie.

- Dzisiaj to pewnie wyzionęłabym ducha – odpowiedziałam.

- No, wyglądasz tak jakoś blado – ciągnął Błaszczykowski, przyglądając mi się dokładnie. – Czyżby wczorajsze wyjście dawało ci się we znaki?

- Trafiłeś – mruknęłam. – Przyznaję się, mam kaca.

- Będziesz się bawić w paparazzi? – zapytał Łukasz, wskazując na aparat, który trzymałam w ręku.

- Tak. To kara za mój dzisiejszy kiepski refleks. Tak więc wiecie w jakim jestem stanie, dlatego liczę na współpracę. – Kuba i Łukasz spojrzeli po sobie i zaśmiali się.

- Cześć – usłyszałam za plecami. Odwróciłam się i uśmiechnęłam.

- Cześć Mario.

- Jednak tajna akcja trwa dalej?

- Rozgryzłeś mnie.

- Panowie… - zaczął trener. – Dzisiaj będą zdjęcia, dlatego chociaż udawajcie, że ciężko trenujecie. – Po tych słowach zawodnicy zaczęli się śmiać. – Przedstawiam wam Lenę, nowy nabytek Paula z marketingu. Bądźcie grzeczni i nie przeszkadzajcie jej w pracy. Będę też wdzięczny, jak nie będziecie przeszkadzać mi w pracy.

- No, trenerze – jęknął Roman Weidenfeller, bramkarz.

- Dobra, dobra. Do roboty. Na początek kilka kółeczek dookoła.

- Pogadamy później – rzuciłam do chłopaków. Pokiwali głowami i przyłączyli się do reszty drużyny.

       Dzięki wizycie na treningu, miałam okazję poznać całą drużynę BVB. No, prawie całą, bo na koniec zostawiłam sobie naszego polskiego napastnika Lewandowskiego. Muszę przyznać, że chłopaki okazali się być naprawdę sympatyczni i chętni do współpracy. Myślałam, że mogę napotkać jakieś przeszkody, kiedy krążyłam między nimi strzelając zdjęcia, ale jednak żadnych protestów nie było. Atmosfera była luźna, z dużą domieszką humoru.

        Korzystając z chwili przerwy, podeszłam do polskiej części Borussii.

- Roberta jeszcze nie poznałaś? – zapytał Łukasz, wskazując na niego.

- Nie.

- Robert Lewandowski – powiedział, wyciągając rękę w moją stronę.

- Lena Błaszczykowska.- Robert spojrzał na Kubę. – Nie jesteśmy rodziną.

- Miło poznać.

- Ciebie również. Ustawcie się, uwiecznię was na pamiątkę – odparłam z uśmiechem, cofając się.    

         Nagle moja stopa natrafiła na pachołek, który leżał na trawie. Stopa zjechała w dół, a ja zachwiałam się. Moja ręka z aparatem wystrzeliła ku górze, aby w razie upadku nic mu się nie stało. I już myślałam, że zaliczę kolejną glebę stulecia, ale ktoś złapał mnie za ramię. Odwróciłam się i uśmiechnęłam.

- Na ciebie to zawsze można liczyć. Dzięki – powiedziałam, a Mario odwzajemnił uśmiech.

- Polecam się na przyszłość. – Uniosłam kciuk do góry, a następnie spojrzałam na rozbawioną trójcę. Przekręciłam oczami.

- Ustawcie się!

- Tak może być?

- Jak tam chcecie – odparłam, robiąc zdjęcie. Pstryknęłam jeszcze kilka fotek i znów spojrzałam na Maria.

- Teraz ty.

- Ja? Nie jestem fotogeniczny.

- Przestań być taki skromny i stawaj tam. 

         Popchnęłam go w stronę chłopaków. Bez dalszych sprzeciwów ustawił się z Robertem, Łukaszem i Kubą. Coś zaczęli między sobą szeptać, a następnie z minami niewiniątek spojrzeli na mnie. Zmrużyłam na nich oczy.

- Jeśli wywiną mi jakiś numer, to trzepnę ich tym aparatem – postanowiłam, a kąciki moich ust wykrzywiły się w triumfalnym uśmiechu.

- Gotowi?

- Tak! – odpowiedzieli chórem. Nacisnęłam guzik, a oni, jak na komendę zrobili głupie miny, które uwieczniły się na zdjęciu.

- Wredne małpy – mruknęłam pod nosem.

- Co powiedziałaś? – zapytał roześmiany Kuba.

- Jeszcze raz dowcipnisie – zarządziłam, machając na nich ręką.

       Drugie i trzecie zdjęcie było identyczne, jak pierwsze. Dopiero przy czwartej próbie stanęli normalnie i bez wygłupów. Gdybym była w pełni sił, to zrobiłabym im krzywdę. Potem wszyscy ustawili się do dużego grupowego zdjęcia. 

        Zwieńczeniem mojego zadania fotograficznego było to, że Błaszczykowski zabrał mi aparat i biegał z nim po boisku robiąc zdjęcia wszystkiemu, co nalazło się na jego drodze.

- Taki duży, a taki wariat – skomentował Klopp zachowanie swojego podopiecznego, a następnie zaniósł się śmiechem, kiedy Kuba przeleciał obok niego z głośnym: wszyscy mówimy, kochamy trenera.

- Błaszczykowski! – warknęłam, zezując na niego. Nie miałam dziś ochoty na segregację kolejnej porcji zdjęć, a pewnie większość tego, co sfotografował Kuba nie przejdzie u Markusa.

- Co Błaszczykowska?

- Oddawaj – wysyczałam. – Czy tobie się do cholery nudzi?

- Uśmiechnij się! – Aż mnie cofnęło, jak dostałam fleszem po oczach. – Piękna fotka.

- Dawaj – wyciągnęłam rękę w jego stronę, a ten z rozbawieniem uniósł aparat do góry, tak że nie mogłam go sięgnąć. Zlitował się nade mną Piszczek, który korzystając z nieuwagi Kuby, sprawnie i szybko zabrał mu aparat.

- Trzymaj. – Podał mi go.

- Dzięki wielkie. Przypomnij mi, że mam ukatrupić twojego kumpla.

- No, nie złość się już tak – powiedział Kuba, pukając mnie w ramię. Uśmiechnął się, a ja odwzajemniłam uśmiech.

       Wyszłam z budynku, wciskając do torby pendriva, na którym znajdowały się zdjęcia, które dzisiaj ja i Kuba zrobiliśmy. Podobały mi się i przegrałam je sobie na pamiątkę. Może to sentymentalne, ale z pewnością, jak będę w Polsce, to będą dobrym bodźcem do wspomnień o Dortmundzie.

        Zatrzymałam się przy samochodzie i dalej grzebiąc w torbie, zobaczyłam, jak dwa rzędy dalej stoi Lewandowski. Odwrócił się i wtedy nasze oczy się spotkały. Uśmiechnął się i pomachał. Odmachałam, a Robert wsiadł do samochodu. Znów skupiłam się na szukaniu kluczyków. 

        Nagle palcami natrafiłam na mały dziwny przedmiot, który przyczepiony był do kluczy. Powoli wyciągnęłam go z torby. Otworzyłam dłoń i spojrzałam na niewielką pszczółkę w koszulce z logo BVB. Do jej pleców, taśmą klejącą, przyczepiona była zwinięta karteczka. Postawiłam torebkę na masce samochodu i odczepiłam karteczkę. Zobaczyłam drobniutkie, nieco koślawe pismo.

Od twojej ekipy, z którą przeżyjesz jeszcze nie jednego kaca.

       Zaśmiałam się, kręcąc głową. Musieli przyczepić mi brelok, kiedy byłam zajęta zdjęciami. Wsunęłam karteczkę do kieszonki w torbie i raz jeszcze spojrzałam na pszczółkę w mojej dłoni. Postanowiłam, że w zamian przytargam jutro do pracy coś słodkiego.

- Lena. – Podskoczyłam, a klucze wypadły mi z rąk. Szybko odwróciłam się.

- Jezu, prawie miałam zawał – odparłam, a Łukasz zaśmiał się.

-Nie chciałem cię przestraszyć. – Schylił się i podniósł klucze, o których zapomniałam. Zobaczył breloczek i uśmiechnął się. Następnie oddał mi klucze.

- Jak mniemam już po treningu?

- Tak. Jak mniemam już po pracy?

- Tak.

- Jakieś plany?

- Dorwać się do jedzenia. Mój żołądek zaczął normalnie pracować i jestem głodna, jak wilk.

- Może…- Ale nie dokończył.

- Piszczu! – Doszedł do nas głos Kuby. Łukasz odwrócił się i wtedy dopiero go zobaczyłam. Uśmiechnął się z daleka.

- Tak?

- Już nie ważne – odpowiedział, kierując się w stronę swojego samochodu. Na jego twarzy nadal gościł szeroki uśmiech. Wsiadł do środka i po chwili ruszył w stronę szlabanu.

- Co on taki zadowolony? – zapytałam, kiedy auto Błaszczykowskiego zniknęło nam z oczu.

- Nie mam pojęcia.

- Chciałeś coś powiedzieć.

- Właśnie… Może zjemy razem obiad? Znam dobrą restaurację w centrum.

- Z chęcią. Gdzie to jest?

- Jedź za mną.

- Tylko nie pędź zbyt szybko, bo nie znam Dortumundu tak dobrze, jak ty.

- Nie ma sprawy. – Uśmiechnął się do mnie i poszedł w stronę swojego samochodu. Wsiadłam do swojego auta i odpaliłam silnik. Następnie ruszyłam za granatowym Audi.

        Siedzieliśmy w jednej z dortmundzkich restauracji, która głównie serwowała niemieckie potrawy. Łukasz wybrał sandacza w sosie winno-berneńskim, a ja nadziewane kotlety cielęce. Oba dania dodatkowo posiadały zestaw surówek i pieczone ziemniaki. Byłam tak głodna, że myślałam, że wciągnę moją porcję razem z talerzem. Ale w końcu było po czwartej, a to był mój pierwszy posiłek w tym dniu.

- To chłopaki zrobili ci mały prezent – powiedział Łukasz, kiedy opowiedziałam mu o znalezionym breloku.

- Byłam mile zaskoczona.

- Jest taki sam, jak mój.

- Pamiętam – odparłam z uśmiechem, przypominając sobie nasze spotkanie. - Widziałam przy naszym pierwszym spotkaniu.

- Gdzie oboje robiliśmy za ludzi z baletu. Musieliśmy wyglądać komicznie w tych naszych pozach, starając się, aby nie wybić sobie jedynek na tym lodzie.

- Byłam zaskoczona, że żadne z nas nie oberwało kawą.

- Oberwało.

- Jak to? Mówiłeś, że cię nie oblałam – rzuciłam, unosząc brwi do góry.

- Dopiero w domu zobaczyłem, że mam ją na spodniach.

- Przepraszam – jęknęłam z uśmiechem.

- W porządku. Ale myślałem, że już cię nie spotkam, a tu taka niespodzianka.

- Świat jest mały. Widocznie tak miało być. – Po raz kolejny uśmiechnęliśmy się do siebie.

- W sobotę gramy mecz – zaczął, odkładając widelec i chwytając za szklankę z napojem.

- Ze VfB Stuttgart. – Widząc minę Piszczka dodałam. – Co? Przecież muszę wiedzieć, co się dzieje. Zresztą nie bądź taki ograniczony. Dziewczyny też mogą interesować się piłką. I wierz mi, że duża ich część wie, co to jest spalony.

- Ja nic nie mówię- odparł ze śmiechem.

- Co z tym meczem?

- Przyjdziesz? – Spojrzałam na niego. Czekał na moją odpowiedź. Szybko przekalkulowałam czas i miejsce i doszłam do wniosku, że może zdążę na mecz. Jeśli uśmiechnę się do Paula, to może puści mnie ciut szybciej i wtedy na pewno dojadę na czas.

- Przyjdę – odpowiedziałam, a Piszczek uśmiechnął się po raz kolejny. – O ile zdążę. W końcu mogłabym zobaczyć waszą grę na żywo. I w końcu Bastian przestanie się mnie czepiać o to, że nie byłam na żadnym meczu Borussii.

- Poszukam cię na trybunach.

- Powodzenia ci życzę – skwitowałam, nadziewając ziemniaka na widelec.

- Pracownicy i rodziny zawodników zawsze siedzą w jednym sektorze, więc może jeśli się nie zakamuflujesz to jest szansa, że cię znajdę. Są to miejsca najbliżej murawy, zaraz przy ławkach rezerwowych.

- Masz aż tak dobry wzrok?

- Dobra, jak mi podpowiesz, że to ty to będę wiedział.

- Jak zobaczę, że się patrzysz, to podniosę rękę do góry – powiedziałam ze śmiechem.

- Zgoda.

- Zobaczymy, czy naprawdę tak dobrze widzisz, czy tylko blefujesz.

- Eh, kobieto małej wiary – mruknął Łukasz. 

***

Ekipa dortmundzkiego działu marketingu miała kaca :D Jednak to nic dziwnego, w końcu mieli wyjście pracownicze. Dziś pojawił się też trener i reszta drużyny nieprzedstawiona z imienia i nazwiska - ale byli tu i Lena ma ich zdjęcia z treningu jako dowód :D 

Mam nadzieję, że rozdział nie okazał się nudny. 

A na koniec wasz- albo większości z was- ulubiony bromance:

Czyli Kuba i Łukasz w wersji: smile and hug po zdobytej bramce :D