Rozdział 8

A teraz co? Kino i kebab?

26 stycznia 2011

        Kolejny dzień w pracy. Na szczęście o wiele lżejszy niż poprzednie. Mogę śmiało oznajmić, że praktycznie nic się nie działo. Każdy zajmował się swoimi sprawami i projektami, które musiał dokończyć. Nikt nad nikim nie wisiał, nikt nikogo nie odrywał od roboty. Miałam wrażenie, że nawet telefony dzwoniły o wiele rzadziej niż zwykle. 

        Korzystając z okazji, że w pracy jest spokój, oznajmiłam chłopakom, że zejdę na dłuższy obiad i trochę się pouczę. Musiałam w końcu wziąć się w garść i zacząć na poważnie przygotowywać się do egzaminów, jeśli nadal chciałam zostać w Niemczech.

         Zajęłam ostatni stolik, tuż przy oknie. Zamówiłam dzisiejsze danie dnia, a był to kurczak po meksykańsku. Zajadałam się nim i musiałam przyznać, że był naprawdę dobry. Tuż obok talerza leżały notatki z fotografii medialnej. Starałam się zapamiętać fragmenty mówiące o prawach odnośnie publikacji zdjęć, kiedy usłyszałam znany śmiech tuż nad głową. Oderwałam wzrok od pochyłego pisma. Nad sobą zobaczyłam dwie uśmiechnięte twarze.

- Cześć.

- Cześć chłopaki – rzuciłam, zmieniając pozycję, w jakiej siedziałam.

         Bez jakiegokolwiek pytania czy słowa, władowali się na wolne miejsca obok mnie. Postawili przed sobą talerze z obiadami i przysunęli się bliżej stołu.

- Przerwa w pracy? – zapytał Mario.

- Tak. Po treningu?

- Tak – odpowiedział Robert.

- Do dzisiejszego stołowania się w naszym boskim barze, zachęciło nas wytworne menu tej placówki – oznajmił poważnym tonem Mario.

- Albo to, że sami sobie obiadu nie zrobicie – powiedziałam, wlepiając w nich swoje brązowe oczy.

- Lewy przyzwyczajaj się, bo ona tak już ma. Złośliwe to jak nie wiem – rzucił Mario, a Robert zaczął się śmiać. Postanowiłam zignorować zaczepki Maria i zerknęłam w stronę notatek.

- Przeszkadzamy? – zapytał Lewandowski.

- Nie, spoko.

- Kolejne tajne plany podglądania nas w szatni, jak widzę – stwierdził Mario tonem znawcy.

- Co? – zwrócił się do niego Robert z pełną buzią. Mario machnął na kumpla ręką. Lewy wzruszył ramionami i zabrał się za pałaszowanie tego, co miał na talerzu.

- Czego uczysz się tym razem?

-Nie udawaj, że cię to interesuje – mruknęłam.

- Wstałaś dzisiaj lewą nogą? – zerknął na Roberta i zaczął się śmiać. – LEWĄ nogą, czaisz!

- Tak jesteś zajebisty – powiedziałam z uśmiechem.

- Ej, no weź!

- Fotografia medialna.

- Ciekawe.

- Może przestaniesz ją już męczyć? – odparł Robert, a Mario ze śmiechem walną go w ramię.

- Może lepiej opowiedzcie, jak tam trening – odparłam, zmieniając temat.

- Klopp trochę dał nam w kość – odpowiedział młodszy.

- Trochę się powydzierał, ale ogólnie jest spoko – ciągnął Lewandowski.

- Jest szansa, że wygracie kolejny mecz? – zapytałam, unosząc brwi go góry.

- Szanse zawsze są – odpowiedział Robert.

- Gracie z… Niech sobie przypomnę… Z Wolfsburgiem.

- Tak.

- U nich – dodał Mario.

- To trzymam kciuki. Dokopcie im.

        Po zjedzonym obiedzie, cała nasza trójka skierowała się do wyjścia. Na korytarzu pożegnałam się z Robertem, który widząc ociągającego się kumpla, postanowił zostawić go w spokoju i dłużej nie poganiać. Zostaliśmy sami.

        Podniosłam głowę i spojrzałam w jego duże brązowe oczy. Mario zacisnął usta i rozejrzał się na boki. Następnie znów skupił wzrok na mnie. Uśmiechnął się.

- No, wyduś to w końcu – powiedziałam, wpychając notatki pod pachę.

- Co?

- Widzę, że chcesz mi coś powiedzieć.

- Pomyślałem sobie tylko… Czy nie miałabyś ochoty wybrać się ze mną do kina?

- Czemu nie, o ile to nie będzie jakaś komedia romantyczna.

- Ponoć grają fajny thriller.

- Pasuje. Nie wiem tylko, o której skończę pracę.

- To może umówmy się pod kinem.

- Zgoda.

- Sprawdzę, w jakich godzinach grają ten film.

        Pokiwałam głową i wyciągnęłam notatki przed siebie. Odczepiłam długopis. Na wolnej stronie napisałam ciąg cyfr. Następnie wsunęłam długopis do kieszeni w spodniach i oderwałam kawałek papieru.

- To mój numer telefonu. Daj mi znać, co i jak.

- Pewnie. – Wziął ode mnie świstek.

- W takim razie do zobaczenia.

- Do zobaczenia. – Uśmiechnęłam się, odwróciłam i ruszyłam w stronę schodów.

        Mario przysłał mi informację odnośnie godziny filmu. Umówiliśmy się pod kinem o siódmej, aby mieć ponad pół godziny na kupienie biletów. W pracy przeczytałam, co nie co o filmie, który mieliśmy obejrzeć i miałam nadzieję, że nie okaże się on kompletną kichą. Dodatkowo w Jestem Bogiem gra jeden z moich ulubionych aktorów, więc tym bardziej chciałam go zobaczyć.

        Równo o siódmej, stanęłam pod kinem. Po mieście kręciło się mało ludzi, więc liczyłam na to, że w środku nie będzie tłoku i dostaniemy, jakieś dobre miejsca. Zerkałam na zegarek w telefonie, odliczając upływające minuty. Mario się spóźniał, a ja marzłam. Kiedy byłam bliska opracowania szczegółowego planu ukatrupienia piłkarza, ten pojawił się na horyzoncie z szerokim uśmiechem na ustach.

- Cześć – rzucił, rozpromieniony. – Przepraszam za spóźnienie. Szukałem miejsca parkingowego.

- Nie mogłeś uprzedzić? Myślałam…

- Że co? Że cię wystawiłem? – Zmrużyłam na niego oczy. – Dobra, choć. Już się nie denerwuj.

        I ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, zarzucił mi rękę na ramiona i poprowadził w stronę drzwi. Dopiero w środku zdałam sobie sprawę, że nadal jesteśmy przyciśnięci do siebie, jak bliźniaki syjamskie. Wyswobodziłam się z jego rąk i ruszyłam w stronę kas, ciągnąc go za sobą. Kątem oka zauważyłam, że ludzie ukradkiem spoglądali w naszą stronę. Jeszcze tego mi brakowało żeby brano mnie za jego dziewczynę.

        Zatrzymaliśmy się na końcu niedużej kolejki. Stanęłam w bezpiecznej odległości od niego. Już zamierzałam się odezwać, aby uzgodnić miejsca, kiedy podeszło do nas niewielkie stadko kibiców. Mario uśmiechając się szeroko, spojrzał w moją stronę. Kiwnęłam głową, dając mu znak, że załatwię bilety, a on w miedzy czasie rozda autografy.

       W końcu nadeszła moja kolej. Wychyliłam się w stronę czarnowłosej młodej kobiety, która w zabójczym tempie wystukiwała coś na klawiaturze, jednocześnie rozmawiając ze mną. Podałam ilość biletów i wybrałam miejsca. Zanurkowałam do torby w poszukiwaniu portfela, kiedy obok pojawił się Mario.

- Ja zapraszałem i ja płacę – powiedział, obdarzając nie tylko mnie, ale i kasjerkę swoim słynnym szerokim uśmiechem. Przez chwilę miałam wrażenie, że dziewczę za komputerem rozpłynie się od tego bliskiego kontaktu z dortmundzką gwiazdą. Jednak w porę oprzytomniała, odwzajemniła uśmiech i wzięła jego kartę. Po chwili oddała mu ją razem z biletami.

- Miłego seansu – odparła, bardziej do niego niż do mnie.

- Dziękuję.

         Odeszliśmy od kas, robiąc jednocześnie miejsce innym klientom kina. Spojrzałam na niego raz jeszcze, zastanawiając się, co on ma w sobie takiego, że zamienia większość kobiecych mózgów w istną papkę. Wtedy odwrócił się i utkwił we mnie te swoje duże brązowe oczy.

- Weźmiemy popcorn czy jesteś na diecie? – wypalił.

- Duży popcorn i dużą colę – powiedziałam jednym tchem.

- Ekstra.

         Film okazał się być naprawdę świetny i ciekawy. I na szczęście Mario nie przeszkadzał mi zbytnio w jego oglądaniu. Co prawda niektóre jego gesty, trącały o kiepską komedię romantyczną, w której on chce zbliżyć się do swojej panny, a ta ewidentnie sobie tego nie życzy. Chłopak nie tylko próbował objąć mnie ramieniem, ale także złapać za rękę czy karmić popcornem. Kiedy jego podchody nie przyniosły żadnego rezultatu, skupił się w stu procentach na filmie. Ja natomiast zaczęłam się zastanawiać, czy kiedykolwiek dałam mu jakiś sygnał, że między nami może być coś więcej niż zwykła kumpelska relacja.

         Po seansie wyszliśmy z kina. Otuliłam się szczelniej kurtką, bo znów zaczynało mocniej wiać. Mario rozejrzał się na boki. Po chwili znów spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

- Masz ochotę coś zjeść?

- Mam ochotę na kebaba – rzuciłam, kiedy minęła nas parka zajadająca się właśnie takim daniem. – Ale ty chyba powinieneś przestrzegać jakieś diety czy coś?

- Po jednym kebabie nic mi nie będzie – odparł. – Za rogiem serwują dobre kebaby.

- To prowadź.

         Po raz kolejny spróbował złapać mnie za rękę. Jednak tym razem przewidziałam jego ruch. Szybko przeniosłam torebkę na drugie ramię i przetrzymałam ją za pasek. Co prawda nigdy nie lubiłam nosić torebki na prawym ramieniu, ale teraz nie miałam wyboru. Była to moja jedyna broń, jaką udało mi się wymyślić. Mario uśmiechnął się i jak gdyby nigdy nic, ruszył przed siebie. Zrównałam się z nim i po chwili oboje pogrążyliśmy się rozmowie na temat obejrzanego filmu.

        Siedziałam na łóżku z kubkiem gorącej herbaty. Choć dochodziła północ, ja nie byłam śpiąca. Naprzeciwko mnie znajdował się komputer, za pomocą którego rozmawiałam z przyjaciółką. Julka już w piżamie, zdawała mi relacje o tym, co dzieje się wśród naszych wspólnych znajomych. W końcu musiałam przecież wiedzieć, co i jak, a Julka była naprawdę dobrym źródłem wszelkich towarzyskich informacji.

- Kacha zaszła w ciążę- wypaliła, czekając na moją reakcję. Zrobiłam duże oczy i o mało  co, a udusiłabym się herbatą. Zakaszlałam i spojrzałam na nią z niedowierzaniem.

- Nasz Kaśka?

- A no… Dowiedziała się kilka dni temu. Przyleciała do mnie i zaczęła opowiadać.

- To Dawid się zdziwił.

- Nie tylko Dawid się zdziwił – rzuciła Julka, tonem znawcy. – Ponoć Kaśka przespała się z jego kumplem i Dawid nie wierzy, że to jest jego dziecko. Rozstali się.

- Czyli Tomek też jest w to zamieszany? – Julka kiwnęła głową. – Rany, jakbym oglądała jakąś brazylijską telenowelę.

- Ta… Życie jest skomplikowane.

- Nie. To ludzie sobie je komplikują na własne życzenie – skwitowałam, popijając herbatę.

- A co u ciebie się stało, że wzięło cię na wygłaszanie życiowych mądrości? – zapytała, z uśmiechem.

- Mario zabrał mnie do kina.

- No i? To chyba nie zbrodnia, nie?

- Przystawiał się do mnie. Myślałam, że go zabiję. – Julka parsknęła śmiechem. Poczekałam aż się uspokoi, dopijając gorący napój. Odstawiłam kubek na stół. – I jeszcze żebym faktycznie myślała o nim w ten sposób, to bym była w siódmym niebie, ale…

- Nie myślisz.

- Nie. O nikim tak nie myślę.

- Ale kiedyś zaczniesz.

- Nie w tym wcieleniu – mruknęłam pod nosem.

- Zmienisz zdanie, jak cię walnie strzała Amora.

- Pieprze jego i jego strzały – ciągnęłam upartym tonem.

- Wspomnisz sobie moje słowa…

- Nie chcę wiązać się z nikim z Niemiec. Koniec i kropka. Wszystko było ładnie i pięknie, a Mario musiał zacząć mieszać.

- Nie każdy facet to osioł.

- Każdy.

- Przeżyłaś nieudany związek i…

- Każdy – prychnęłam pod nosem. – Bez wyjątku. A miłość kurewsko boli. Dlatego lepiej być solo i ja się tego trzymam.

- Dobra, już dobra. Nie nakręcaj się.

- Zmieńmy temat.

- Jestem za. Opowiedz o tym filmie. Warto na niego iść? 

***

Jakoś udało mi się dzisiaj wrzucić rozdział na bloga. Tym razem na planie górował inny zawodnik BVB. 

I tak cieszył się, że teraz to on był w centrum uwagi :D 

Mario i ja pozdrawiamy :D